Walk the line

For you know I’d even try to turn the tide
Because you’re mine, I walk the line

-Συνιστά απειλή.
-Πώς;
-Δεν είμαστε σίγουροι.
-Πώς θα σιγουρευτούμε;
-Παρακολούθηση…
-Να συνεχίσω δηλαδή;

Σημειώσεις
Πίνει καφέ αδιακρίτως και καπνίζει τα τσιγάρα ανάποδα. Δύο μήνες τώρα. Ανακατεύει τον καφέ με κυκλική κίνηση συγκεκριμένης διάρκειας. Έχω μετρήσει ότι είναι 3 λεπτά. Αν τα κουταλάκια δεν είναι μικρού διαμετρήματος ζητάει να του φέρουν τέτοια. Πίνει τον καφέ σε 42 λεπτά καπνίζοντας 4 τσιγάρα από την αρχή τους μέχρι να φτάσουν στο φίλτρο τους. Κατά την διάρκεια των τσιγάρων κοιτάζει τον καφέ. Φαίνεται να μοιράζει την ποσότητα που θα πιει με τις ρουφηξιές του τσιγάρου. Το κεφάλι του δεν μετακινείται και το βλέμμα του δεν αλλάζει κατεύθυνση μέχρι να τελειώσουν οι σταγόνες καφέ. Καμία παρέκκλιση.

-Πώς πάει;
-Συνεχίζω.
-Την παρακολούθηση;
-Ναι.
-Νεότερα;
-Τα ίδια.

Σημειώσεις
Εδώ και 12 λεπτά περπατάει αργά γύρω από ένα στύλο. Δεν έχει ζαλιστεί ούτε τον ακουμπάει. Η απόστασή του από αυτόν είναι μικρή, περίπου 3 πατημασιές. Οι κύκλοι που κάνει είναι σχεδόν ακριβείς, χωρίς ούτε να πλησιάζει ούτε να ξεμακραίνει από τον στύλο. Το βήμα του δεν αλλάζει ταχύτητα. Το βλέμμα του είναι σταθερά κάτω, στο πεζοδρόμιο.

-Πόσο θα αργήσει η ετυμηγορία;
-Ίσως πολύ.
-Γιατί;
-Χρειαζόμαστε κάτι χειροπιαστό.
-Τον ακούμπησες;
-Δεν είναι αυτό.

Σημειώσεις
Χορεύει δίπλα στο παράθυρο. Οι παλάμες του μπλέκονται και σχηματίζουν κούφιο καρβέλι μπροστά στο στήθος του. Κι εκείνος στριφογυρίζει απαλά κοιτώντας μέσα σε αυτό το κενό διάστημα που αφήνεται ανάμεσα στα χέρια και το στήθος του. Φοράει ακόμα το παλτό του. Δεν το έβγαλε από την στιγμή που μπήκε στο σπίτι. Δεν χαμογελάει. Χορεύει 8 λεπτά με το παλτό πάνω του. Δίπλα στο παράθυρο. Κατά την διάρκεια των 8 λεπτών δεν γυρνάει στο παράθυρο. Κοιτάζει μόνο αυτό το κενό που φτιάχνει η αγκαλιά του και στροβιλίζεται. (Δεν ήξερα πως χορεύεται η μοναξιά.)

-Χρειάζομαι κι άλλο χρόνο.
-Πόσο;
-Απροσδιόριστο.
-Πώς αυτό;
-Η καρδιά του θέλει εντονότερη παρακολούθηση.
-Μμμ...

Σημειώσεις
Πέρασα πολύ κοντά του και στάθηκα εκεί. Στη στάση του λεωφορείου, στα δεξιά του. Κοιτούσε ίσια μπροστά, το λεωφορείο πέρασε κι εκείνος έμεινε ακίνητος. Και τότε άκουσα τη φωνή. Έκανε πράξεις, πολλαπλασιασμούς και μετά διαιρέσεις. Αμέσως μετά προσθέσεις και αφαιρέσεις. Ήταν τόσο γρήγοροι οι υπολογισμοί του που δεν κατάφερα να ακούσω τα ποσά. Δεν κατάλαβα αν προσέθετε ακριβώς όσα αφαιρούσε και αν τα επαναλάμβανε με τις άλλες δύο πράξεις. Γύρισα ελαφρά το κεφάλι. Το στόμα ήταν παγωμένο, δεν έβγαινε λέξη, αλλά η φωνή συνέχιζε με γρηγοράδα και ένταση. Ερχόταν από τους κροτάφους του.

-Ακούω τη φωνή που είναι μέσα στο κεφάλι του.
-Αλήθεια;
-Είναι πολύ δυνατή.
-Πήρες δείγμα;
-Δεν τα κατάφερα.
-Πρέπει να αναλύσουμε τα ντεσιμπέλ.

Σημειώσεις
Εκκωφαντική σιωπή.

-Και το ολόγραμμά του;
-Δύσκολα εντοπίσιμο.
-Πώς γίνεται;
-Ήταν έκπληξη για τους ολογραμματιστές.
-Σε τι προτείνεις να προβούμε;
-Λιώσιμο.

Απεύθυνση

Λέω απόψε να μη σου μιλήσω
αποφάσισα να εξαπολύσω τη συσσωρευμένη σιωπή
των ερώτων μας που πέθαναν στα σπάργανα
Στο ταμπλό της πόλης
τα βράδυα κυκλοφορούν ράθυμα
για να τρυπώσουν στα σημεία του ορίζοντα
Τους προσθέτεις (νομοτελειακά)
βραδύκαυστες αντιδράσεις
σφύριξε τη λήξη
της επικράτησης του γηπεδούχου
να τελειώσει το bras de fer μας διαλογικά

Μαριονέτα

About as subtle as an earthquake I know
My mistakes were made for you

Είναι κάτι σαν sweet sixteen party μόνο με τα διπλά χρόνια. Τα μαλλιά της γλύφουν τις γωνίες του προσώπου της σ’ ένα κούρεμα παράτολμο, κοντό, σχεδόν αγορίστικο, κάτι σαν της Betty Boop. Μόνο που έχει καταργήσει το μαύρο και το περιφέρει σε χτυπητό κόκκινο, το πορτοκαλί του παπαγάλου. Για να πηγαίνει με το μαύρο balloon φόρεμα -the little black dress- με τα φουσκωτά μανικάκια, τη ραφή στο καλσόν και τις ψηλόλιγνες γόβες της. Μόνο οι βλεφαρίδες της φορούν μωβ-μπλε μάσκαρα και τους κοιτάζει μέσα από αυτήν για προστασία. Έτσι κι αλλιώς το πάρτυ γίνεται μόνο γι’ αυτήν.

And in the backroom of a bad dream she came

Πρέπει να σταθεί λίγο κοντά σε όλους και λίγο μακριά απ’ όλους. Λίγο. Λίγο διαφορετική από αυτούς, λίγο ίδια με αυτούς. Δεν πρέπει να παρασυρθεί στο πάρτυ προς τιμήν της και να παραείναι φιλική, και να παραείναι απότομη. Άλλωστε είναι ακόμα μικρή, τα δύο εικονικά κεράκια μεταφράζονται σε 32 χρόνια πραγματικά, ναι, αλλά φαίνεται πολύ μικρή με αυτό το κούρεμα και αυτό το φόρεμα, σχεδόν 16 πάλι. Η αθωότητά της πηγαίνει με το φόρεμά της.

Innocence and arrogance entwined
In the filthiest of minds

Τα βάρη της οικοδέσποινας επιβάλλεται να σηκωθούν με χάρη. Κι αν το πάρτυ είναι παλιομοδίτικο, εκείνη φαίνεται αλλά δεν είναι, το μέτρο είπαμε είναι το λίγο. Ναι, από όλα. Το Asti Martini υπάρχει σε αφθονία για όλους μα εκείνη θα πιει 3 ποτήρια όσο και να κρατήσει η γιορτή. Σκέφτεται γιατί να αισθάνεται τόσο μεγάλη στα 32, αυτή η ηλικία σημαίνει κάτι διαφορετικό από τις άλλες; Χαϊδεύει το ποτήρι της ανάμεσα στα γέλια και τις μικρές κουβέντες των καλεσμένων. Ανάλαφρη, πρέπει να μείνει ανάλαφρη, αθώα λίγο, όσο πρέπει για να μην ξεχάσει κανείς ότι ξέρει ότι σήμερα είναι πιο πάνω από τους άλλους.

She was bitten on her birthday and now
A face in the crowd she’s not

Της είναι όλοι αμυδρά γνωστοί, θα φταίει το μέτρο. Δεν υπάρχει κανείς απόψε που να μπορεί να την ταρακουνήσει, κανείς από το παρελθόν, το παρόν, ακόμα και από το μέλλον. Δεν πρέπει να μελαγχολήσει, συνεχίζει να χορεύει στροβιλιζόμενη απαλά γύρω τους, είναι εκεί χωρίς να είναι εκεί. Τώρα η ηλικία της έχει πετάξει από το σώμα της, είναι χωρίς.

And I suspect that now forever
the shape she came to escape is forgot

Και θυμάται κάτι κοριτσίστικα τρυφερό. Τα 16 της. Ένα ραντεβού σ’ ένα παγκάκι τότε που δεν ήξεραν για τη σκληρότητα του χρόνου, κι ήταν δειλοί και σχεδόν γελοία ρομαντικοί. Που δεν δίσταζαν να αφεθούν στη γλυκύτητα των παιδικών κλισέ. Τότε που ήταν πραγματικά ανάλαφρη και στοβιλιζόταν μεθυσμένη χωρίς αλκοόλ. Εκείνος υποσχόταν κι εκείνη πίστευε.

And it’s a lot to ask her not to sting and give
her less than everything

Οι Pink Martini την ενθουσιάζουν αλλά δεν παρασύρεται. Έχουν όλα να κάνουν με Martini απόψε; Όποιον κι αν συναντήσει απόψε της ζητάει λίγο παραπάνω χρόνο, μα εκείνη πρέπει να τον μοιράσει σε όλους. Μαζί με τους χορούς. Θα πιει λίγο παραπάνω, λίγο πριν σβήσει τα κεριά, το 3 και το 2.

Around your crooked conscience she will wind

Η τούρτα στέκεται στη μέση του ξύλινου πατώματος του bar. Διάλεξε να παίξουν μόνο για εκείνη το My mistakes were made for you και δεν σκοπεύει να το μοιραστεί με κανέναν. Τσιγάρο και Asti στο ίδιο χέρι, χαμογελάει το πιο καλό της χαμόγελο και σβήνει το 3 και το 2 ενώ όλοι χειροκροτούν και φωνάζουν ευχές δίπλα στο όνομά της. Και η ευχή της όπως όλες οι άλλες των προηγούμενων χρόνων θα μείνει μυστική. Θα μείνει ευχή.

Άγρια ημέρα

-Δώσε την τούρτα στον πεθερό σου.

Ιδρώτας. Ανασηκώνεται ιδρωμένη. Ιδρωμένη αλλά ήρεμη. Ψηλαφίζει το στρώμα δίπλα της, το μαξιλάρι που δεν το έχει κοιμηθεί κανείς για καιρό και ξέρει ότι είναι μόνη. Οι μόνες ζάρες στο σεντόνι έχουν φιλοτεχνηθεί από εκείνη. Ήταν όνειρο, το ήξερε ακόμα και όταν το έβλεπε. Το ήξερε ότι θα ξυπνούσε. Η κουζίνα θα γέμιζε μυρωδιά γαλλικού, γεύση φουντούκι, οι φάκελοι της δουλειάς θα περίμεναν να τους βάλει στη τσάντα του γραφείου, το απόγευμα θα έφτιαχνε ομελέτα με μανιτάρια και κόκκινες πιπεριές ακριβώς όπως της αρέσει και το βράδυ θα βούλιαζε στον καναπέ με μια ταινία του ‘40. Κι ο Bogart θα τα έλυνε όλα, θα περιδιάβαινε την οθόνη με σιγουριά, θα κρατούσε την κοπέλα σφιχτά, και θα έσωζε τους πάντες. Απλά. Σαν κάθε άλλη φορά.

-Πού είναι η αναφορά;

Ιδρώτας. Ανασηκώνεται ιδρωμένη. Δίπλα κοιμάται κάποιος. Της έχει γυρισμένη την πλάτη. Σγουρά μαλλιά μαύρου χρώματος. Κι όμως υπάρχει και κάποιος άλλος στο δωμάτιο. Της φαίνεται ότι τον ονειρεύτηκε. Γυρίζει αριστερά και η κούνια του στέκεται κοντά στο κρεβάτι της. Στο κρεβάτι τους. Και τότε θυμάται. Θα τον αλλάξει, θα του δώσει το γάλα του, η τσάντα του γραφείου θα περιμένει να την σηκώσει εκείνος που θα την φιλήσει ελαφρά και θα φύγει ενώ αυτή θα κάνει μπάνιο τον μικρό, θα παίξει τα παιχνίδια του και μετά θα ετοιμάσει την ομελέτα που αρέσει σ’ εκείνον, με μπέικον και τυρί. Και το βράδυ θα την πάρει ο ύπνος αγκαλιά με τον μικρό μπροστά στις ειδήσεις ή στο σίριαλ της Τετάρτης για το αγόρι και το κορίτσι που θα ζήσουν για πάντα μαζί κι ας μη βλέπει ποτέ αυτό το πάντα.

-Πήρες τηλέφωνο την πεθερά σου;

Ιδρώτας. Ανασηκώνεται ιδρωμένη. Ο μοναδικός ένοικος του κρεβατιού είναι εκείνη. Λίγο διαφορετικά σήμερα. Έχει το πάρτυ στο γραφείο μετά τη δουλειά, μετά την παρουσίαση. Είναι παραμονή Χριστουγέννων. Έχει και πανσέληνο. Πάντα αναρωτιόταν πως ένας άσπρος δίσκος στέκεται στη μέση ενός σκοταδιού. Κάτι πρέπει να σημαίνει αυτό. Ο μπουφές θα έχει σολωμό, χαβιάρι, μπρικ. Χρωματιστά όσο και σιχαμερά. Θα ήθελε να βγει με ένα τηλεσκόπιο σε μια ταράτσα και να κοιτάει συνέχεια τον δίσκο. Θα παρατηρούσε τις λεπτές αλλαγές, πότε γίνεται ασημένιος, πότε γκριζίζει, πότε γυαλίζει. Θα πάρει κάποιον σπίτι μετά το πάρτυ, ίσως να τον δουν μαζί. Μα δεν θα έπαιρνε κανέναν. Βαριέται.

-Είναι έτοιμες οι μακέτες;

Ιδρώτας. Ανασηκώνεται ιδρωμένη. Ο συνένοικος του κρεβατιού έχει ήδη φύγει για τη δουλειά. Γιατί δεν την ξύπνησε; Πρέπει να ετοιμάσει κάτι για φαγητό. Θα έρθει ένα φιλικό ζευγάρι το βράδυ, περισσότερο φίλοι του. Το μυστικό είναι τα καλά πλυμένα λαχανικά. Και μετά θα τρίψει τον καθρέφτη του μπάνιου, να εξαφανιστούν οι κηλίδες οδοντόκρεμας και μωρουδένιου σαμπουάν. Θα μπορούσε να κάνει μπάνιο με το αφρόλουτρο του μωρού, να λουστεί με το σαμπουάν του για να είναι πιο ήρεμη και ανάλαφρη. Αν ήταν η Μαίρη Πόπινς θα πέταγε πάνω από τα πράγματα με την ομπρέλα της και θα τα ετοίμαζε όλα μαγικά. Αλλά τα πόδια της τρέμουν, δεν είναι για πτήσεις. Από τις γρίλιες τρυπώνει ο ήλιος, αλλά δεν θα ανοίξει σήμερα. Θέλει μόνο φως λαμπτήρα μέχρι να σκοτεινιάσει πάλι.

-Πού είναι το καροτσάκι;

Ιδρώτας. Ανασηκώνεται ιδρωμένη. Μόνη. Σήμερα θα κρυφτεί στο σπίτι αφού ειδοποιήσει το γραφείο. Θ’ ακούσει μόνο νέγρες να τραγουδάνε μπλουζ και από καινούρια Last Shadow Puppets. Περιμένει τις φίλες της που ήταν μαζί στο Μάντσεστερ πριν δεκαπέντε χρόνια. Θα πιουν τσάι τρώγοντας μάφινς βατόμουρου και σάντουιτς αγγουριού. Έχει όλο το χρόνο μπροστά της, αυτή θα είναι η αγαπημένη της ημέρα, το αποφάσισε. Με καφέδες, φίλες, μουσικές, βιβλία, ταινίες. Και μετά να κοιμηθεί. Να κοιμηθεί πολύ. Να ονειρευτεί πως ήταν χωρίς φεγγάρι.

-Τέλειωσες τη δακτυλογράφηση;

Ιδρώτας. Ανασηκώνεται ιδρωμένη. Κανείς. Θυμήθηκε. Είναι η μέρα που ο μικρός είναι σε μια γιαγιά, δεν θυμάται σε ποια. Θα ψωνίσει. Το ψυγείο είναι γεμάτο, η ντουλάπα της όχι. Θα πάρει ένα σωρό ρούχα και πολλά παπούτσια που δεν θα τα χρειάζεται. Η μόδα πρέπει να έχει προχωρήσει. Σε δρόμους ακριβούς και σε άλλους φτηνούς, δεν έχει σημασία. Και τσάντες. Πρέπει οπωσδήποτε να πάρει τσάντες. Να πιει κι έναν καφέ μόνη της, χωρίς πάνες και κρέμες. Και μετά να κοιμηθεί. Να κοιμηθεί πολύ. Να ονειρευτεί πως ήταν με ήλιο.

Raincoat

Βγαίνει με ένα σύννεφο από το σπίτι του. Δεν το φοράει ακριβώς, ούτε στο περίπου. Το σύννεφο τον φοράει. Ένα σύννεφο, ξέρεις τώρα, σαν αυτά τα παραμυθίσια, συνήθως χρώματος ελαφρά γκριζωπού και οπωσδήποτε χνουδάτο. Σαν γιρλάντα που προσπαθεί να περικυκλώσει τον εαυτό της. Στέκεται ανάλαφρα λίγα εκατοστά πάνω από το κεφάλι του, αλλά όχι τόσα ώστε να το φτάσει αν υψώσει τα χέρια του. Είναι σαν μπουρμπουλήθρα πάνω από καρτούν γελοιογραφίας μόνο που κόλλησε πάνω από το δικό του κεφάλι. Δεν θέλει να τον αφήνει στιγμή. Έτσι τουλάχιστον δείχνουν τα γεγονότα. Τα γεγονότα, καταλαβαίνεις, τα γεγονότα.
Υπέθεσε για λίγο ότι αυτός βρίσκεται στην μπανιέρα. Θα μου πεις, ατυχές παράδειγμα, μπανιέρα, σύννεφο, αν το εξελίξεις λίγο, έρχεται και το νερό, άρα τι να το θέλει το νερό του μπάνιου όταν υπάρχει το νερό του σύννεφου, δηλαδή η βροχή. Ναι, έχεις δίκιο. Είναι ν’ απορείς γιατί συνεχίζει να επιμένει στην μπανιέρα τη στιγμή που είναι τόσο συχνά σε υγρή κατάσταση. Σε ημιυγρή έστω, γιατί το σύννεφο ενίοτε απεργεί. Άσε, θα σου βρω άλλο παράδειγμα.
Δεν μπορεί ομολογουμένως να πει κανείς ότι αυτό το σύννεφο βράζει από θυμό. Τότε αυτός θα ήταν μονίμως υγρός έως μουσκίδι. Και αυτό δεν συμβαίνει. Κάτσε να σου εξηγήσω.
Το μεσημέρι την ώρα του φαγητού ας πούμε μιας άνυδρης μέρας της άνοιξης, αυτός κάθεται ορθή γωνία στο τραπέζι της κουζίνας. Μεταξύ παστίτσιου και τρίτης μπουκιάς ψωμιού άρεται η ανυδρία, το σύννεφο μουτρώνει λίγο παραπάνω, γκριζάρει επικίνδυνα και αρχίζει το νερό. Στην αρχή πέφτει το ψιλό, ξέρεις τώρα, ο φίλος λοιπόν συνεχίζει και προχωράει στην τέταρτη μπουκιά ψωμιού. Δεν θέλει πολύ, εκεί στην πέμπτη μπουκιά αρχίζει το χοντρό. Ψιχάλες κάμποσου βάρους μουλιάζουν αυτόν, το παστίτσιο και το ψωμί. Συνεχίζει να τρώει. Το σύννεφο σκουραίνει, οι ψιχάλες παχαίνουν κι άλλο, μη σου πω για το φαγητό, που μοιάζει περισσότερο με σούπα. Αυτός τρώει. Το παστίτσιο απλώνει κι άλλο κάτω από το βάρος των περιστάσεων και ο φίλος βουτάει μέσα του το ψωμί, που έχει γίνει πίτα. Σηκώνεται να πάρει ένα κουτάλι και το σύννεφο από πάνω του, εκεί, να τον ποτίζει. Ποτίζει είπα; Ε αν είναι απλά ποτίζει τότε φαίνεται έχει αρχίσει να υποχωρεί. Ξανακάθεται στην καρέκλα, τα πόδια του βουτηγμένα ως τον αστράγαλο στην μικρή λιμνούλα γύρω από αυτή, και συνεχίζει το φαγητό με το κουτάλι.
Την άλλη φορά στο γραφείο εξαγριώθηκα. Στεκόμουν δίπλα του σκυμμένη πάνω στο γραφείο του και κοιτούσαμε κάτι χαρτιά. Το σύννεφο πάνω του λευκό και άκακο, ένα παχύ προβατάκι. Και σε ένα δευτερόλεπτο τον λούζει με μια πυκνή βροχή ποιότητας σούπερ λεπτών σταγόνων, άλλο πράγμα. Θα κράτησε τρία λεπτά. Στα τρία λεπτά τα χαρτιά μούσκεμα, το μελάνι να τρέχει από το χαρτί, το πουκάμισό του να στάζει, νερό παντού κι οι γόβες μου οι κροκοδείλιες έγιναν γαλότσες! Άρχισα να ουρλιάζω κι αυτός να χαμογελάει. Πήγε να μου προσφέρει αθόρυβα ένα μαντήλι από την τσέπη του, και μόλις το έβγαλε αυτό σχημάτισε ρυάκι στα πλακάκια. Τον κοίταξα χωρίς να ουρλιάζω από την έκπληξη κι εκείνος συνέχισε το χαμόγελό του. Δεν είπε τίποτα. Γύρισε στα νωπά χαρτιά του χαμογελαστός κι έπεσαν δυο τρεις αδέσποτες σταγόνες. Από το πουκάμισό του, από το σύννεφο, δεν κατάλαβα.
Καμιά φορά όταν κοιμάται το σύννεφο ξεχνάει να πάει για ύπνο. Υπήρξε μια φορά που έγινε κατακλυσμός στο κρεβάτι του. Το στρώμα του είναι πολύ παλιό και έχει αρχίσει να γουβιάζει και να βυθίζεται. Είναι που δεν έπεσαν και μπουμπουνητά - που δηλαδή ποτέ δεν πέφτουν - που οπωσδήποτε θα τον είχαν προειδοποιήσει. Κοιμόταν τόσο βαθιά, που δεν ξύπνησε κι η βροχή ήταν τόσο γερή που το στρώμα άρχισε να βουλιάζει. Το νερό που έπεφτε πάνω από το αριστερό πλάι που κοιμόταν αυτός - αριστερό όπως το κοιτάς εσύ - άρχισε να κυλάει στη γούβα, προς τη μέση του στρώματος και τον κύλισε μαζί του. Το στρώμα σχεδόν τον ρούφηξε στη μέση του, σε σημείο που το πρωί που ξύπνησε εκτός που έγινε λούτσα, είχε σχεδόν ακουμπήσει το πάτωμα.
Είναι και οι περιπτώσεις που κάνει μέρες να βρέξει. Μου είχε πει για μια μέρα του καλοκαιριού που όλα άχνιζαν από ζέστη και φοβήθηκε ότι ακόμα και το σύννεφο θα εξατμιζόταν. Για να βεβαιωθεί ότι δεν είχε φύγει, έτρεξε στον ήλιο και κατάλαβε ότι ήταν ακόμα εκεί. Η σκιά βλέπεις, ξέρεις τώρα. Μόλις πήρε χαμπάρι ότι δεν καιγόταν το κεφάλι του στον ήλιο αν και καπέλο δεν φορούσε, σιγουρεύτηκε. Και από την ανακούφιση είπε να πάει μια βόλτα.
Δεν πρέπει με τίποτα να ξεχάσω να τον ρωτήσω για τα ραντεβού. Λες να βγαίνει ραντεβού; Ραντεβού, πως βγαίνει ραντεβού; Φαντάζεσαι να βρέχεται το άλλο μισό του ραντεβού και να μην ευθύνεται αυτός; Ξέρεις πως είναι αυτά. Πώς να το παίρνει ο ανδρισμός του άραγε; Τώρα βέβαια ο του από πάνω διαμερίσματος ζει με μια ιστορία στο κεφάλι, ο δεξιά διπλανός μου με μια μορφή, ο αριστερά διπλανός με μια εμμονή, ο απέναντι το έχει σε αχρηστία κι ο παραδίπλα ζει με δανεικό κεφάλι. Καλύτερα με ένα σύννεφο πάνω από το κεφάλι.

Στη Νάντια

Αποκόλληση

Μη μου λες εμένα να σωπάσω. Κάποιος μεγάλος-μικρός αδερφός μας, μας παρακολουθεί. Θέλω να με δει που τον παρακολουθώ κι εγώ. Το θέλει κι εκείνος. Ασκήσεις επαγρύπνησης επιβεβλημένης ή επιβεβλημένες ασκήσεις επαγρύπνησης. Διαλέγεις. Να θυμηθώ να μην ξεχάσω ότι τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται ακόμα και στη χωματερή. Είμαι ένας σάκος του μποξ. Για την ακρίβεια, ο σάκος του μποξ ξεχείλωσε και μεταμορφώθηκε σε κάδο του μποξ στο πρώτο κρας τεστ. Το χωροδιάγραμμά μου κάνει κοίλωμα, γίνομαι γλίτσα που επικολλάται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα των δωματίων που σιχαίνομαι να βρίσκομαι. Αναρωτήθηκες ποτέ για όλες τις λέξεις που τους κολλάνε ένα επί μπροστά τους; Επιμέρους μαλακίες. Εδώ μέσα επιτελείται ένα ξεφόρτωμα σκουπιδιών. Ειδεχθές. Χλαπάτσα. "Μπορείτε να μου δανείσετε μια φωνή παρακαλώ;" Μαζί με τα σκουπίδια, έχω μαζέψει μέσα μου ένα σωρό από χαμούς και χασίματα παρτίδων. Κι εκείνα των στοιχημάτων πριν καν βαλθούν. Τους τα 'χω μαζεμένα και μπαίνω σε τούνελ που κάποιος ξέχασε να βάλει θαλάμους με τηλέφωνα SOS. "Ερωτεύομαι μόνο τις Πέμπτες, ευχαριστώ", μου λέει. Κι εγώ "Δεν θα μπορέσω, ο ψυχογράφος μου απεργεί εκείνη την ημέρα." Μένω λίγο για να νοιαστώ και πολύ για ν' αδιαφορήσω. Είμαι μια μάζα από κόκκαλα και λίπος που ξεφούσκωσε. Σου είπα για τα σκουπίδια; Εκεί από πάνω έπεσαν τα σκουπίδια. Δυσχέρεψε η αποδελτίωση ψυχογραφικού υλικού. Δέχομαι παντός είδους προσφορές. Ενοικιάζομαι κιόλας. Οποιαδήποτε υποστήριξη αρκεί. Μου κάνει. Τεχνική, μηχανική, στοργική, σεξουαλική, ακόμα κι εκείνη η αλκοόλινη, συνοδεία ηρεμιστικών. Με ρούφηξαν οι ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούσα για πυρομαχικά. Άλλοι έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο και ξέρουν τι να τον κάνουν. Εγώ έχω ένα θυμό και δεν ξέρω τι να τον κάνω. Το βασίλειό μου για ένα τσιγάρο. Που θα ανάψω σε ένα βενζινάδικο. Λέω να μην γεράσω. Θα παλιώσω μαζί με τα σκουπίδια. Τις ξεπέρασα τις λέξεις. Τις σκότωσε η επανάληψη ξέρεις. Η κατάντια του boulevardier μετά τα τούνελ και την χωματερή. Μετέφρασέ το ελεύθερα δε σε φοβάμαι εσένα. Θα συρθώ ακόμα κι έτσι. Η τελευταία μυϊκή δύναμη αυτών των κοκκάλων θα επικρατήσει των μποξέρ. Μόνο που δεν έχω γάντια να κρεμάσω. Θα αποπληρώσω πάντως τα χρέη μου. Συρόμενη, κυλούμενη ή κυλιόμενη. Τέρμα, καπούτ, φινίτο, το ‘πιασες; Μη μου λες εμένα να σωπάσω.